OKADZENIE: Artykuł z ze strony www.lituria.pl. Michała Paca OP Okadzeniom podczas Eucharystii Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego poświęca dwa numery. Pierwszy z nich przytaczam w całości (podkreślenia moje): Okadzenie, jak to wynika ze świadectw Pisma świętego (por. Ps 140,2; Ap 8, 3), wyraża cześć i modlitwę. Kadzidła można używać według uznania w każdej formie Mszy świętej: • podczas procesji na wejście; • na początku Mszy, do okadzenia krzyża i ołtarza; • w czasie procesji przed Ewangelią i podczas jej głoszenia; • po złożeniu na ołtarzu chleba i kielicha – do okadzenia darów, krzyża, ołtarza, kapłana i ludu; • podczas ukazania Hostii i kielicha po konsekracji. (OWMR 276) Numer 277 OWMR mówi o okadzaniu: Najświętszego Sakramentu, relikwii świętego Krzyża i obrazów Chrystusa Pana wystawionych do publicznej czci, darów złożonych na ofiarę w Mszy świętej, krzyża ołtarzowego, Ewangeliarza, paschału, kapłana i lud oraz relikwii i obrazów Świętych wystawionych do publicznej czci. Nie ma natomiast słowa o okadzaniu Mszału, ani tym bardziej mikrofonu. Zdejmowanie Mszału i mikrofonu służy czytelności znaku: aby jasno i wyraźnie było widać, co jest okadzane – na początku Eucharystii pusty ołtarz, na którym nic nie stoi, później ołtarz i znajdujące się na nim dary ofiarne. Jak najbardziej jasne i czytelne znaki są nam potrzebne, byśmy mogli liturgię lepiej rozumieć i głębiej przeżywać. Stąd ważna jest troska o takie szczegóły. Moje doświadczenie mówi, że taka troska jest jednym z elementów, dzięki którym liturgia staje się naprawdę piękna, a przez to bardziej zbliża nas do Pana Boga. Michał Pac OP
Podczas okadzenia darów ofiarnych, krzyża i ołtarza wszyscy siedzą. Podczas okadzenia głównego celebransa wszyscy wstają (rozpoczyna się okadzanie osób). Po okadzeniu głównego celebransa następuje okadzenie koncelebransów i ludu - należy pamiętać, że dokonujący okadzenia diakon, akolita albo ministrant stoi z boku ołtarza, a nie tyłem do ołtarza (Caeremoniale episcoporum 149, OWMR3 144).
OWMR 277. Kapłan nakłada kadzidło do kadzielnicy i błogosławi je znakiem krzyża, nic nie mówiąc. Przed okadzeniem i po jego wykonaniu oddaje się głęboki ukłon w stronę okadzanej osoby lub rzeczy, z wyjątkiem ołtarza i darów złożonych na ofiarę w Mszy św. Trzema rzutami kadzielnicy okadza się: Najświętszy Sakrament, relikwie świętego Krzyża i obrazy Chrystusa Pana wystawione do publicznej czci, dary złożone na ofiarę w Mszy św., krzyż ołtarzowy, Ewangeliarz, paschał, kapłana i lud. Dwoma rzutami kadzielnicy okadza się relikwie i obrazy Świętych wystawione do publicznej czci, i to tylko na początku celebracji, po okadzeniu ołtarza. Ołtarz okadza się pojedynczymi ruchami kadzielnicy w ten sposób: a) jeśli ołtarz jest odsunięty od ściany, kapłan okadza go obchodząc dokoła; b) jeśli ołtarz nie jest odsunięty od ściany, kapłan, przechodząc wzdłuż niego, okadza najpierw prawą, potem lewą stronę. Jeżeli krzyż jest na ołtarzu lub obok niego, okadza się go przed okadzeniem ołtarza. Natomiast jeżeli jest za ołtarzem, kapłan okadza go, gdy przed nim przechodzi. Dary ofiarne okadza kapłan trzema rzutami kadzielnicy, przed okadzeniem krzyża i ołtarza. Może też wykonać okadzenie darów, czyniąc nad nimi znak krzyża kadzielnicą.
OWMR 179. W czasie Modlitwy eucharystycznej diakon stoi w pobliżu kapłana, nieco za nim, i kiedy trzeba, usługuje mu przy kielichu i mszale. Począwszy od epiklezy aż do podniesienia kielicha diakon zwykle klęczy. Jeśli jest więcej diakonów, jeden z nich przed konsekracją może nałożyć kadzidło do kadzielnicy oraz dokonać okadzenia Hostii i kielicha podczas podniesienia.
OWMR 133. (...)bierze Ewangeliarz, jeśli jest złożony na ołtarzu, i poprzedzany przez świeckich ministrantów, którzy mogą nieść kadzidło i świece, udaje się na ambonę, niosąc Ewangeliarz nieco uniesiony ku górze. Uczestnicy zwracają się w stronę ambony, okazując szczególną cześć dla Ewangelii Chrystusa.
OWMR 274. Jeśli zaś w prezbiterium jest tabernakulum z Najświętszym Sakramentem, kapłan, diakon i inni usługujący przyklękają po przyjściu do ołtarza i przed odejściem od niego, nie zaś podczas samej celebracji Mszy św. Poza tym przyklękają wszyscy, którzy przechodzą przed Najświętszym Sakramentem, chyba że idą w procesji. Usługujący, którzy niosą krzyż procesyjny lub świece, zamiast przyklęknięcia wykonują skłon głowy.
OWMR 275. Ukłon wyraża uszanowanie i cześć oddawaną osobom lub ich wyobrażeniom. Rozróżnia się dwa rodzaje ukłonów: pochylenie głowy i pochylenie ciała. a) Pochylenie głowy czyni się, wymawiając razem imiona Trzech Osób Boskich, imię Jezusa, Najświętszej Maryi Panny i Świętego, na cześć którego sprawuje się Mszę. b) Pochylenie ciała, czyli głęboki ukłon, czyni się: przed ołtarzem; podczas wypowiadania modlitw: Wszechmogący Boże, oczyść i Przyjmij nas, Panie; w czasie wyznania wiary na słowa: I za sprawą Ducha Świętego; w Kanonie Rzymskim na słowa: Pokornie Cię błagamy. W ten sposób pochylony stoi diakon, gdy prosi o błogosławieństwo przed głoszeniem Ewangelii. Ponadto kapłan pochyla się nieco, kiedy w czasie konsekracji wymawia słowa Pańskie.
ks. dr Jarosław A. Superson SAC - liturgista, wykładowca Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, członek redakcji kwartalnika „Ruch Biblijny i Liturgiczny”:
"Liturgia jest tam, gdzie gromadzi się Kościół, a Kościół może gromadzić się wtedy, kiedy dysponuje odpowiednim czasem potrzebnym dla świętowania obecności Boga, Jego zbawczej inicjatywy – tajemnicy, i oddawania mu należnej czci. Należy pamiętać, że to sam Bóg jest głównym sprawcą gromadzenia się Kościoła i wykonywania przez niego kultu wyrażonego w słowach, gestach i znakach. Ważne, aby zgromadzenie liturgiczne było odpowiednio liczne i reprezentatywne; wprost idealna sytuacja zachodzi wówczas, gdy kościół zgromadzony wraz z biskupem oddaje Bogu chwałę.
Przez wieki to sytuacje duszpasterskie i prawdy teologiczne dyktowały i dyktują czas celebrowania liturgii. Dlatego obserwujemy dzisiaj, zwłaszcza w środowiskach miejskich, przeniesienie czasu Mszy św. na dogodną dla danej wspólnoty godzinę, np. Mszy św. roratniej na popołudnie, gdyż dzięki temu różne grupy wiernych mogą w niej liczniej uczestniczyć.
Niestety jest już nadużyciem, gdy roraty odprawianie są dwukrotnie w ciągu dnia, czy też w niedzielę, bądź też gdy jest to liturgia eucharystyczna „ukierunkowana” tylko na dzieci". tekst za: http://www.franciszkanska3.pl/Roraty--Msza-Swieta-wyjatkowa,a,7502
OKADZENIE:
OdpowiedzUsuńArtykuł z ze strony www.lituria.pl. Michała Paca OP
Okadzeniom podczas Eucharystii Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego poświęca dwa numery. Pierwszy z nich przytaczam w całości (podkreślenia moje):
Okadzenie, jak to wynika ze świadectw Pisma świętego (por. Ps 140,2; Ap 8, 3), wyraża cześć i modlitwę. Kadzidła można używać według uznania w każdej formie Mszy świętej:
• podczas procesji na wejście;
• na początku Mszy, do okadzenia krzyża i ołtarza;
• w czasie procesji przed Ewangelią i podczas jej głoszenia;
• po złożeniu na ołtarzu chleba i kielicha – do okadzenia darów, krzyża, ołtarza, kapłana i ludu;
• podczas ukazania Hostii i kielicha po konsekracji. (OWMR 276)
Numer 277 OWMR mówi o okadzaniu: Najświętszego Sakramentu, relikwii świętego Krzyża i obrazów Chrystusa Pana wystawionych do publicznej czci, darów złożonych na ofiarę w Mszy świętej, krzyża ołtarzowego, Ewangeliarza, paschału, kapłana i lud oraz relikwii i obrazów Świętych wystawionych do publicznej czci.
Nie ma natomiast słowa o okadzaniu Mszału, ani tym bardziej mikrofonu. Zdejmowanie Mszału i mikrofonu służy czytelności znaku: aby jasno i wyraźnie było widać, co jest okadzane – na początku Eucharystii pusty ołtarz, na którym nic nie stoi, później ołtarz i znajdujące się na nim dary ofiarne. Jak najbardziej jasne i czytelne znaki są nam potrzebne, byśmy mogli liturgię lepiej rozumieć i głębiej przeżywać. Stąd ważna jest troska o takie szczegóły. Moje doświadczenie mówi, że taka troska jest jednym z elementów, dzięki którym liturgia staje się naprawdę piękna, a przez to bardziej zbliża nas do Pana Boga.
Michał Pac OP
Podczas okadzenia darów ofiarnych, krzyża i ołtarza wszyscy siedzą. Podczas okadzenia głównego celebransa wszyscy wstają (rozpoczyna się okadzanie osób). Po okadzeniu głównego celebransa następuje okadzenie koncelebransów i ludu - należy pamiętać, że dokonujący okadzenia diakon, akolita albo ministrant stoi z boku ołtarza, a nie tyłem do ołtarza (Caeremoniale episcoporum 149, OWMR3 144).
OdpowiedzUsuńOWMR 277. Kapłan nakłada kadzidło do kadzielnicy i błogosławi je znakiem krzyża, nic nie mówiąc.
OdpowiedzUsuńPrzed okadzeniem i po jego wykonaniu oddaje się głęboki ukłon w stronę okadzanej osoby lub rzeczy, z wyjątkiem ołtarza i darów
złożonych na ofiarę w Mszy św.
Trzema rzutami kadzielnicy okadza się: Najświętszy Sakrament, relikwie świętego Krzyża i obrazy Chrystusa Pana wystawione do publicznej czci, dary złożone na ofiarę w Mszy św., krzyż ołtarzowy, Ewangeliarz, paschał, kapłana i lud.
Dwoma rzutami kadzielnicy okadza się relikwie i obrazy Świętych wystawione do publicznej czci, i to tylko na początku celebracji, po okadzeniu ołtarza.
Ołtarz okadza się pojedynczymi ruchami kadzielnicy w ten sposób:
a) jeśli ołtarz jest odsunięty od ściany, kapłan okadza go obchodząc dokoła;
b) jeśli ołtarz nie jest odsunięty od ściany, kapłan, przechodząc wzdłuż niego, okadza najpierw prawą, potem lewą stronę.
Jeżeli krzyż jest na ołtarzu lub obok niego, okadza się go przed okadzeniem ołtarza. Natomiast jeżeli jest za ołtarzem, kapłan okadza go, gdy przed nim przechodzi.
Dary ofiarne okadza kapłan trzema rzutami kadzielnicy, przed okadzeniem krzyża i ołtarza. Może też wykonać okadzenie darów, czyniąc nad nimi znak krzyża kadzielnicą.
OWMR 179. W czasie Modlitwy eucharystycznej diakon stoi w pobliżu kapłana, nieco za nim, i kiedy trzeba, usługuje mu przy kielichu i mszale.
OdpowiedzUsuńPocząwszy od epiklezy aż do podniesienia kielicha diakon zwykle klęczy. Jeśli jest więcej diakonów, jeden z nich przed konsekracją może nałożyć kadzidło do kadzielnicy oraz dokonać okadzenia Hostii i kielicha podczas podniesienia.
OWMR 133. (...)bierze Ewangeliarz, jeśli jest złożony na ołtarzu, i poprzedzany przez świeckich ministrantów, którzy mogą nieść kadzidło i świece, udaje się na ambonę, niosąc Ewangeliarz nieco uniesiony ku górze. Uczestnicy zwracają się w stronę ambony, okazując szczególną cześć dla Ewangelii Chrystusa.
OdpowiedzUsuńOWMR 274. Jeśli zaś w prezbiterium jest tabernakulum z Najświętszym Sakramentem, kapłan, diakon i inni usługujący przyklękają po przyjściu do ołtarza i przed odejściem od niego, nie zaś podczas samej celebracji Mszy św.
OdpowiedzUsuńPoza tym przyklękają wszyscy, którzy przechodzą przed Najświętszym Sakramentem, chyba że idą w procesji.
Usługujący, którzy niosą krzyż procesyjny lub świece, zamiast przyklęknięcia wykonują skłon głowy.
OWMR 275. Ukłon wyraża uszanowanie i cześć oddawaną osobom lub ich wyobrażeniom. Rozróżnia się dwa rodzaje ukłonów: pochylenie głowy i pochylenie ciała.
OdpowiedzUsuńa) Pochylenie głowy czyni się, wymawiając razem imiona Trzech Osób Boskich, imię Jezusa, Najświętszej Maryi Panny i Świętego, na cześć którego sprawuje się Mszę.
b) Pochylenie ciała, czyli głęboki ukłon, czyni się: przed ołtarzem; podczas wypowiadania modlitw: Wszechmogący Boże, oczyść i Przyjmij nas, Panie; w czasie wyznania wiary na słowa: I za sprawą Ducha Świętego; w Kanonie Rzymskim na słowa: Pokornie Cię błagamy. W ten sposób pochylony stoi diakon, gdy prosi o błogosławieństwo przed głoszeniem Ewangelii. Ponadto kapłan pochyla się nieco, kiedy w czasie konsekracji wymawia słowa Pańskie.
ks. dr Jarosław A. Superson SAC - liturgista, wykładowca Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, członek redakcji kwartalnika „Ruch Biblijny i Liturgiczny”:
OdpowiedzUsuń"Liturgia jest tam, gdzie gromadzi się Kościół, a Kościół może gromadzić się wtedy, kiedy dysponuje odpowiednim czasem potrzebnym dla świętowania obecności Boga, Jego zbawczej inicjatywy – tajemnicy, i oddawania mu należnej czci. Należy pamiętać, że to sam Bóg jest głównym sprawcą gromadzenia się Kościoła i wykonywania przez niego kultu wyrażonego w słowach, gestach i znakach. Ważne, aby zgromadzenie liturgiczne było odpowiednio liczne i reprezentatywne; wprost idealna sytuacja zachodzi wówczas, gdy kościół zgromadzony wraz z biskupem oddaje Bogu chwałę.
Przez wieki to sytuacje duszpasterskie i prawdy teologiczne dyktowały i dyktują czas celebrowania liturgii. Dlatego obserwujemy dzisiaj, zwłaszcza w środowiskach miejskich, przeniesienie czasu Mszy św. na dogodną dla danej wspólnoty godzinę, np. Mszy św. roratniej na popołudnie, gdyż dzięki temu różne grupy wiernych mogą w niej liczniej uczestniczyć.
Niestety jest już nadużyciem, gdy roraty odprawianie są dwukrotnie w ciągu dnia, czy też w niedzielę, bądź też gdy jest to liturgia eucharystyczna „ukierunkowana” tylko na dzieci".
tekst za: http://www.franciszkanska3.pl/Roraty--Msza-Swieta-wyjatkowa,a,7502